“Homo”
“Ik haatte mijn middelbareschooltijd omdat ik gepest werd. Ze scholden mij uit met het woord “homo”. Destijds wist ik nog helemaal niet dat ik op jongens viel. Toch zorgde het pesten voor een moeilijk acceptatieproces later in mijn leven. Ik wilde de pesters geen gelijk geven en wilde bij de zogenoemde ‘norm’ horen. Vele nachten lag ik wakker. Als ik dan toch na uren piekeren in slaap gevallen was en weer wakker werd hoopte ik dat ik hetero zou zijn. Maar dat was natuurlijk niet het geval want zulke sterke gevoelens kun je niet veranderen. Het koste mij jaren om mijzelf te accepteren.”
“Het zou mij geholpen hebben als er meer positieve aandacht voor seksuele diversiteit was geweest op school en als ik verhalen had gehoord van jongeren die ook worstelden met dit soort gevoelens. Als de norm was verlegd en ik op school meer gelijkgestemden had gezien dan had ik mij minder eenzaam gevoeld. Deze aandacht en norm moet wel worden uitgedragen door de school. Ik spreek regelmatig jongeren en merk dat er tegenwoordig vanuit scholen stapjes worden gezet om LHBTIQ+-acceptatie te bevorderen, maar het gaat langzaam en ook voelen veel LHBTIQ+-jongeren zich nog steeds uitgesloten en onveilig.”
